Fear might be creative. It drives the imagination and stimulates the spirit. It's better than instinct, which smoothly runs muscles and emotions, but completely blocks away thoughts.
When under the influence of instinct you begin to run, you probably won't think that your flight is an invitation to chase. You're running away to avoid danger, but at the same time you're dragging that danger behind you. View of your heels causes in the pursuer an automated response: chase, chase, chase - that's how instincts work.
On the other hand, in a similar situation reason can tell you to stand your ground and bravely look death in the face - contrary to the instinct. And death does not like it - it immediately looks away and begins to look for another victim.
Instinct would never dare to do such a thing, because the role of instinct is to run - the chase or to escape - it doesn't matter, just run! Faster, further. Scamper out of fear or out of bloodlust - it doesn't matter. With panic or with desire - it doesn't matter. Signals transmitted by instinct are simple - short commands: chase, chase, chase, kill, kill, kill, eat, eat, eat, live, live , live...
Instinct is already such and such must be, that it triggers in you a smooth and rapid coward. Coward not only escapes. Sometimes he chases and kills. Fans after the match, street gangs... - All them are hordes of cowards. Very aggressive and deadly, but not brave. They are driven by animal instincts, in which there is not even a shadow of human imagination. Reason could obviously take control of the loose reins of emotions, but first he would have to be somewhere nearby. And he, unfortunately, is not everywhere. Thought does not visit the stadiums - there's only the yelling of games, in the words of a poet.
Fear however, can bring courage.
It is therefore important to be afraid.
Wojciech Cejrowski - Rio Anaconda
***
Strach bywa twórzy. Napędza wyobraźnię i mobilizuje ducha. To lepsze niż instynkt, który wspaniale uruchamia mięśnie i emocje, ale przy okazji całkowicie blokuje myśli.
Gdy pod wpływem instynktu zaczynasz uciekać, najprawdopodobniej nie pomyślisz, że twoja ucieczka jest zaproszeniem do pogoni. Uciekasz, unikając niebezpieczeństwa, a jednocześnie ciągniesz to niebezpieczeństwo za sobą. Widok twoich pięt wywołuje u ścigającego automatyczną reakcję: goń, goń, goń - tak działają instynkty.
Z koleji rozum może ci w podobnej sytuacji kazać stanąć w miejscu i odważnie spojrzeć śmierci w oczy - wbrew instynktowi. A śmierć tego nie lubi - natychmiast odwraca wzrok i zaczyna sobie szukać innej ofiary.
Instynkt nigdy by się na coś takiego nie poważył, bo rolą instynktu jest gnać - w pogoni czy w ucieczce - obojętne, ale gnać! Byle szybciej, dalej. Gnać ze strachu czy z żądzy krwi - obojętne. Z przerażenia czy z pożądania - obojętne. Sygnały nadawane przez instynkt są proste - krótkie komendy: gnać, gnać, gnać; zabić, zabić, zabić; jeść, jeść, jeść; żyć, żyć, żyć...
Instynkt już taki jest i taki być musi, że wyzwala w tobie sprawnego i szybkiego tchórza. Tchórz nie tylko ucieka. Czasem goni, zabija. Kibice po meczu, uliczne gangi... - to wszystko hordy tchórzów. Bardzo agresywne i śmiertelnie niebezpieczne, ale nie odważne. Kierują nimi zwierzęce instynkty, za którymi nie stoi nawet cień ludzkiej wyobraźni. Rozum mógłby oczywiście przechwycić puszczone luzem lejce emocji, ale najpierw musiałby by być gdzieś w pobliżu. A on, niestety, nie wszędzie bywa. Myśl na stadionach nie gości - tam jeno wrzask igrzyska, jak mawiał poeta.
Strach natomiast potrafi wyzwolić odwagę.
Dlatego warto się bać.
Wojciech Cejrowski - Rio Anaconda
No comments:
Post a Comment